Mijn eerste contact met het begrip “feminisme” wat ik me echt goed kan herinneren was de zin:

“Mijn moeder heeft het Feminisme met de paplepel bij mij naar binnen gegoten en ik dat weer bij jouw moeder”

Dit was tijdens een interview met mijn oma Bep. Ik moest voor school op mijn 15de haar interviewen en in dit interview ging het al snel over het mooie grote ‘feminisme’. Ik merkte dat ik hier veel interesse voor had, maar had me er verder nog niet in verdiept.

Ik had op mijn vijftiende al 3 vriendjes gehad en was al vroeg vol van jongens. Ik kon uren staren naar een knappe jongen, vooral een met een mooie bos bruin haar, dat was mijn perfecte plaatje! Ook op school was dit dé topic van mij en mijn beste vriendin. Ons doel? Een vriendje fiksen. Dat was duidelijk. Want ja ,dan was je leven toch compleet? Of niet soms? Elke film, serie, tv-show laat zien dat vrouwen een man nodig hebben en pas gelukkig zijn met dé man van haar leven.

Uiteindelijk had ik voor het eerst een echt vast vriendje op mijn 16de (mijn vijfde ;)), een erg intelligente en sociale jongen. Hij leerde me echt van mijzelf te houden en ook dat seks voor beide partijen een daad uit respect voor elkaar is. Hoewel het feminisme nog niet echt aanwezig was in mijn vocabulaire, bloeide ik wel op tot een vrouw vol zelfvertrouwen.

De relatie liep echter niet ideaal. Ik ben een erg open en vrij persoon en moest wennen aan het rekening houden met iemand anders. Daar kwam bij dat hij het moeilijk vond mij met andere mannen te zien. Ook vond hij het lastig om mij mijn eigen keuzes te laten maken. Hij bestempelde mijn keuzes als “onverantwoordelijk”, en zoals hij zei “hij wist al precies hoe het zou uitpakken”. Hij had misschien wel gelijk, maar ik zoek toch zelf graag uit wat voor mij wel of niet werkt, want “what is the fun” als je het zelf niet uit probeert?

En zo begon ik me steeds meer af te vragen of ik eigenlijk wel een man nodig had om gelukkig te zijn?

Na dik anderhalf jaar was de relatie dan ook over, dit werkte voor mij gewoon niet. Ik begon na te denken of een relatie voor mij überhaupt zou werken op dit moment? en het antwoord was “Nee”. Ik voelde me eigenlijk veel beter zonder een relatie: ik was weer Yuta. Ik deed wat ik wilde. En voor dat ik het wist had ik mijn eigen kledingmerk opgezet, mijn grootste kinderdroom. Dit was het echte begin.

Een week voor Kerst bevond ik mijzelf met 25 euro in een boekwinkel in mijn geliefde stadje, Groningen, om kerstcadeaus te kopen. Een dik uur heb ik rond gedwaald in die winkel, niet wetend wat ik nu precies moest kopen voor mijn moeder, vader en mijn oom.

Ik had eerst een boek voor mijn moeder uit gezocht over het feminisme, maar toen ik met een stapel boeken over de eerste verdieping strompelde, vond ik een boek over mode. Dit was misschien wel veel gepaster voor m’n moeder,

Ik bestudeerde het boek over het feminisme nog even goed. De titel luidde “Heb je nou al een vriend?”, en ik realiseerde me dat dit misschien veel meer een boek voor mijzelf was. Ik las de achterflap van het boek en begreep dat dit boek eigenlijk gaat over het tegenovergestelde van een vriendje zoeken. Ik werd nieuwsgierig en besloot dat ik dit boek moest hebben. Van de 25 euro kon ik helaas geen boek meer voor mijn vader en oom kopen, maar het was het waard (sorry Pap). Dit is het eerste boek geworden dat ik over het Feminisme heb gelezen.

En ik was meteen overtuigd, er moet iets gebeuren! Nu en hier, in Nederland!

Toen mijn moeder kwam met het plan voor een award, die jonge ondernemende vrouwen stimuleert, ter ere van mijn oma, was ik meteen enthousiast. Dit plan werd al snel realiteit en zit nu in haar beginfase. Als mijn oma mij nu had gezien, had ze het geweldig gevonden hoe ik haar strijd nu voortzet.

Au revoir,

Yuta Slager